Πρόχειρες σκέψεις

Το Σύνταγμα (καλώς ή κακώς) προβλέπει ρητώς θρησκευτικό όρκο. τόσο για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (άρθρο 33 § 2), όσο και για τους βουλευτές (άρθρο 59 § 1).  
Δεν προβλέπει ρητώς τύπο και περιεχόμενου του όρκου για τον Πρωθυπουργό, αναφέρεται όμως στην ορκωμοσία του Πρωθυπουργού (άρθρο 84 § 1).  Εφόσον μέσα στο κείμενο του Συντάγματος περιέχεται αυτολεξεί το περιεχόμενο του όρκου που πρέπει να δοθεί
από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και από τους Βουλευτές, προκειμένου αυτοί να αναλάβουν (εγκύρως) τα καθήκοντά τους, και συνεπώς να είναι έγκυρες και οι πράξεις τους, και εφόσον προβλέπεται ότι και ο Πρωθυπουργός ορκίζεται, θα έπρεπε να μην υπάρχει ούτε νομική ούτε λογική αμφιβολία για τον τύπο και το περιεχόμενο του όρκου του Πρωθυπουργού.  Μάλιστα το Σύνταγμα, το γε νυν έχον, είναι άκαμπτο:  από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας απαιτεί οπωσδήποτε να δώσει τον συγκεκριμένο όρκο, χωρίς να υπάρχει διάταξη που να ορίζει τι συμβαίνει αν ο Πρόεδρος είναι αλλόδοξος ή ετερόδοξος ή άθρησκος, ενώ για τους βουλευτές προβλέπει ότι αν είναι αλλόδοξοι ή ετερόδοξοι (δηλαδή όχι Χριστιανοί Ορθόδοξοι) δίνουν τον όρκο σύμφωνα με όσα επιτάσσει το δόγμα ή η θρησκεία τους (δεν υπάρχει καν πρόβλεψη για άθρησκους βουλευτές, - αν και στην πράξη τόσα χρόνια αυτό "μπαλώνεται" με διοικητικά τερτίπια και με εκατέρωθεν εθελοτυφλίες).  
Θα ήταν παράδοξο να ισχυριστεί κανείς ότι κάτι άλλο θα μπορούσε να ισχύσει "ερμηνευτικά" για τον Πρωθυπουργό, - όπως αυτό το κάτι άλλο που συνέβη σήμερα, καθώς ο κύριος Τσίπρας επικαλέστηκε τη συνείδησή του και έδωσε μια "διαβεβαίωση", χειρονομώντας ασυστόλως (ή μήπως από αμηχανία) ενώπιον του Προέδρου της δημοκρατίας.  
Βεβαίως, πολλές φορές μεγάλοι και επίσημοι και σοβαροί και φρικτοί όρκοι "πατήθηκαν" χωρίς να συμβεί τίποτε, κι άλλες φορές μια απλή διαβεβαίωση έχει γι αυτόν που την δίνει την μεγαλύτερη ισχύ και την εντονότερη δέσμευση.  Όμως, υπάρχει και ένα τυπικό ζήτημα:  κατά πόσον είναι νομικά ισχυρές οι πράξεις ενός Πρωθυπουργού αν η ανάληψη των καθηκόντων του πάσχει;  Εκτός κι αν δεχτούμε (ελαφρώς προσαρμοσμένο) το αξίωμα που πάντοτε συγκινούσε τον θείο του νέου ηγέτου μας, ότι δηλαδή επικρατήσασα "κατάσταση" δημιουργεί δίκαιον... 

οπ.